Echoes

Kreshma Fakhri
Farsi

جایی که تولد من هیچ جشن و شادی نداشت، زیرا که من چیزی جز یک دختر نبودم، سرنوشتی از مبارزات طولانی برایم نوشته شد. دخترانی مانند ما، از ابتدا بار سنگینی را در دل دیوارهای باورهای اشتباه می‌کشیدیم. ما به عنوان مالکیت در نظر گرفته می‌شدیم و والدینمان تلاش‌هایشان را بیهوده می‌دانستند زیرا که روزی ما را به دیگری می‌دادند. در فرهنگ سنتی افغانستان، دختران اغلب با محدودیت‌های فراوانی مواجه می‌شدند. آزادی‌ای که برای پسران طبیعی بود، برای ما رویا بود که به دست نخواهد آمد. از سوی خانواده‌هایمان ازدواج‌هایمان ترتیب داده می‌شد، فرزندانمان بر اساس خواسته‌هایشان متولد می‌شدند و ما به همچنان در حصار این زندان نامرئی زندگی می‌کردیم. با سقوط طالبان در سال ۲۰۰۱، بادی از تغییر شروع به وزیدن کرد و فرصتی برای بازسازی جامعه و بهبود وضعیت زنان به همراه آورد. ما برای به دست آوردن برخی از حقوقمان، بر خلاف باورها و چالش‌ها بیست سال مبارزه کردیم. زنان افغان در این دوره، به تحصیلات عالی دست یافتند، در حوزه‌های اجتماعی و سیاسی مختلف فعال شدند و نقش‌های برجسته‌ای ایفا کردند. اما با بازگشت طالبان، همه مبارزات ما بی‌اثر شدند و سرنوشت ما دوباره به دست گروه تروریستی افتاد. این وضعیت تلاش‌ها و دستاوردهای ما را به خطر انداخت و ما را به دوره‌ای از تاریکی بازگرداند. با این حال، ما هرگز تسلیم نشده‌ایم و هرگز تسلیم نخواهیم شد. با لبخندی بر لب، ما ادامه می‌دهیم به مقاومت زیرا که می‌دانیم فردا به ما تعلق دارد. ما امیدواریم که جامعه بین‌المللی ما را حمایت کند و به ما در مبارزه برای آزادی و برابری کمک کند. این داستان ماست، داستان دختران افغانی که برخاسته و در برابر همه تبعیض‌ها و نابرابری‌ها مبارزه کردند. ما مبارزه کردیم تا روزی خورشید آزادی بر تمام زنان سرزمین ما درخشد.

Kreshma Fakhri
English

Where my birth brought neither celebration nor joy, as I was nothing more than a girl, a destiny of long struggles was written for me. Girls like us, from the very beginning, carried a heavy burden within the walls of misguided beliefs. We were considered property, and our parents saw their efforts as futile since one day they would give us away to another.

In the traditional culture of Afghanistan, girls often faced numerous restrictions. The freedom that was self-evident for boys remained an unattainable dream for us. Our marriages were arranged by our families, our children were born according to their wishes, and we continued to live in the confines of this invisible prison.

With the fall of the Taliban in 2001, a breeze of change began to blow, bringing an opportunity to rebuild society and improve the status of women. We fought against beliefs and challenges for twenty years to attain some of our rights. Afghan women, during this period, achieved higher education, became active in various social and political fields, and played prominent roles.

But with the return of the Taliban, all our struggles were nullified, and our fate once again fell into the hands of a terrorist group. This situation jeopardized our efforts and achievements, dragging us back into a period of darkness.

Nevertheless, we never have and never will surrender. With a smile on our faces, we continue to resist because we know that tomorrow belongs to us. We hope that the international community will support us and help continue our fight for freedom and equality.

This is our story, the story of Afghan girls who stood up and fought against all discrimination and inequality. We fought so that one day the sun of freedom would shine upon all the women of our land.

Kreshma Fakhri
Arabic

حيث أن ولادتي لم تجلب لا احتفالًا ولا فرحًا، لأنني كنت مجرد فتاة، كُتِبَت لي مصير مليء بالنضالات الطويلة. نحن الفتيات مثلنا، منذ البداية، حملن أعباءً ثقيلة ضمن جدران الاعتقادات المضللة. كُنَّا نُعتَبَر ملكية، وكان والدانا يرون جهودهما عبثية، حيث أنهما في يوم من الأيام سيقومان بتسليمنا إلى آخرين.

في الثقافة التقليدية في أفغانستان، كانت الفتيات غالبًا ما تواجه العديد من القيود. الحرية التي كانت طبيعية للأولاد بقيت حلمًا لا يمكن تحقيقه بالنسبة لنا. كانت زيجاتنا تُرَتَّب من قبل عائلاتنا، وتولد أطفالنا وفقًا لرغباتهم، واستمرينا في العيش في حدود هذه السجن الخفي.

مع سقوط طالبان في عام 2001، بدأت نسمة التغيير تهب، مما جلب فرصة لإعادة بناء المجتمع وتحسين وضع المرأة. قاتلنا ضد الاعتقادات والتحديات لمدة عشرين عامًا لنحقق بعض من حقوقنا. تحصلت النساء الأفغانيات، خلال هذه الفترة، على التعليم العالي، وأصبحن نشطات في مختلف الميادين الاجتماعية والسياسية، ولعبن أدوارًا بارزة.

لكن مع عودة طالبان، تم إبطال كل مجهوداتنا، وسقط مصيرنا مرة أخرى في أيدي مجموعة إرهابية. هذا الوضع يهدد جهودنا وإنجازاتنا، ويجرنا إلى فترة من الظلمة.

ومع ذلك، فإننا لن نستسلم أبدًا. نحن نواصل المقاومة بابتسامة على وجوهنا، لأننا نعلم أن الغد ينتمي لنا. نأمل أن تدعمنا المجتمع الدولي وتساعدنا في مواصلة نضالنا من أجل الحرية والمساواة.

هذه قصتنا، قصة الفتيات الأفغانيات اللواتي قمن بالوقوف والقتال ضد كل أشكال التمييز والعدالة. لقد قاتلنا من أجل أن يشرق يومًا ما شمس الحرية على جميع نساء بلدنا.